Seans Psychologiczny. psychologia w kinie

Facet do wymiany / Rock’n Roll: Wyglądasz więc jesteś…

9.07.2017

Polski tytuł może zniechęcać, bo włączać skojarzenia z kolejną francuską komedią romantyczną.

Tymczasem oryginalny Rock’n Roll trafia w sedno emocji, które próbuje opowiedzieć Guillaume Canet czyli główny bohater, reżyser i scenarzysta w jednym.

Kto w symbolicznym wieku 40 lat nie zadaje sobie pytań takich jak tytułowa postać:

Czy jeszcze zawojuję świat?

Co mnie jeszcze w życiu czeka?

Co z moją atrakcyjnością?

Czy jeszcze przyciągam wzrok młodszych od siebie?

Czy dokonałam / em dobrych życiowych wyborów?

Ile rock and roll’a mieści się w moim uporządkowanym życiu?

Tragikomedia opowiada o kryzysie francuskiego 40 latka i jest poprowadzona w konwencji paradokumentu z życia gwiazd kina europejskiego (na ekranie widzimy również Marion Cotillard obok filmowego męża, a w rzeczywistości życiowego partnera – Canet).

Estetyka filmu będzie prawdopodobnie budzić kontrowersje, ale psychologicznie ciekawych jest co najmniej kila wątków, które mogą być punktem wyjścia do przemyśleń dla niejednej osoby w wieku zbliżonym do głównego bohatera:

Coraz wyraźniejsze poczucie nieuchronnego przemijania i rosnący lęk przed utratą atrakcyjności
Zmieniające się ciało, które w porównaniu z witalnością osób młodszych o 20 lat obniża poczucie własnej wartości oraz uruchamia lęk przed odrzuceniem
Wątpliwości natury egzystencjalnej: czy to już wszystko?, jakie życie przede mną?
Kult młodości objawiający się w zmianach wizerunku (styl ubierania na 20 latka) i fizycznych (chirurgia plastyczna czyli ingerencja we własne ciało, które postrzegane jest jako nieatrakcyjne).

Przyglądając się głównemu bohaterowi i procesowi przemian, przez które przechodzi możemy dostrzec objawy dwóch zaburzeń pojawiających się coraz częściej w społeczeństwie, dotyczących kultu ciała i zdrowego żywienia:

Bigoreksja – zaburzenie psychiczne polegające na subiektywnym niedostatku estetyki własnego ciała pod postacią uczucia posiadania niewystarczającej masy mięśniowej.
Ortoreksja- patologiczna obsesja na punkcie spożywania zdrowej żywności.

Komediodramat opowiedziany za pomocą historii przeżywającego kryzys egzystencjalny 40 latka pokazuje wiele przemian cywilizacyjnych dotykających współczesnego człowieka.

Presja społeczna na atrakcyjność fizyczną i kult młodości powodują coraz częstsze problemy wśród ludzi w zakresie akceptacji samych siebie. Konsekwencje pokazane w filmie dotyczą zdrowia, kryzysów w związkach i problemów w pracy.

Dlatego obok warstwy komediowej, która jest zaletą filmu „Facet do wymiany” warto pomyśleć o następujących kwestiach:

W jakim stopniu lubię siebie?
W jakim stopniu akceptuję swoją fizyczność?
Czy zachowuję równowagę w obszarze dbania o jakość zdrowia?
Jaki wpływ mają trendy modowe i wizerunkowe lansowane w mediach na moje życie?
Czy mam wsparcie w bliskich osobach i mogę rozmawiać o swoich emocjach?
Z jakiego wsparcia korzystam, aby dbać o własne poczucie wartości i pewność siebie?

W obszarze psychoedukacji polecamy artykuł o nowoczesnych uzależnieniach:

http://psychologwlodzi.pl/czy-moj-partner-ma-juz-problem-o-nowoczesnych-uzaleznieniach/

oraz o samoakceptacji:

http://psychologwlodzi.pl/jak-polubic-siebie/

http://psychologwlodzi.pl/czy-ja-lubie-siebie/

Seans Psychologiczny

Do zobaczenia w kinie 😊

Kliknij, polub, udostępnij!

Psychologia i kino: jak rozwijać się poprzez film?

18.06.2017

Od kilku lat systematycznie i z narastającą częstotliwością spotykamy się z różnych stron z opiniami na temat emocji i przemyśleń, jakie wywołują filmy.
Wyrażają je nasi bliscy, znajomi, pacjenci w gabinecie psychoterapeutycznym, studenci podczas prowadzonych zajęć, uczestnicy warsztatów oraz klienci indywidualni.

Gdy zaczęliśmy dopytywać o szczegóły, to w pierwszej chwili okazywało się, że trudno jest nazwać emocje, które wywołuje dany film dosłownie i wprost, ale po dłuższej rozmowie najczęściej słyszeliśmy, że historia opowiedziana na ekranie uruchamiała skojarzenia na temat własnych przeżyć, przypominała doświadczenia ze swojego życia lub dotykała tematów ważnych, o których nie ma się czasu pomyśleć w pośpiechu codziennych spraw.

Czym więc jest film?

Dla wielu kolejną formą rozrywki, która pozwala oderwać się od rutyny życia i rozładować napięcie poprzez śmiech (komedia), strach (horror), zaskoczenie (sensacja) czy wzruszenie (dramat, melodramat).
Spektrum emocji jest nieograniczone w zależności od tego co nas rozluźnia i relaksuje.

Czy raczej wolimy się bać?

Czy wręcz przeciwnie lubimy śmiać się do bólu? Czasem dosłownie.

Jednocześnie obserwujemy podczas swojej pracy zawodowej coraz większe zapotrzebowanie na pokazanie sposobów na rozwój, w których można uczyć się za pomocą zabawy.

Pracując na co dzień z osobami przeciążonymi zawodowo, często piastującymi odpowiedzialne stanowiska, a po pracy pędzącymi do rodzin słyszymy o tym, że nie mają czasu na czytanie mądrych książek, dokształcanie się we własnym zakresie kosztem czasu poświęcanego rodzinie i pracy.
Wniosek jest mało optymistyczny: czy pracujemy tak dużo i tak ciężko, że trudno znaleźć już czas na cokolwiek innego?

A co z pasjami, zdrowiem, relacjami, czasem wolnym, w którym po prostu możemy się zdrowo ponudzić?

Okazuje się, że dla wielu spośród tych osób obejrzenie wieczorem filmu lub serialu bywa jedyną rozrywką, na którą są w stanie znaleźć jakikolwiek czas oraz która nie wymaga dużego zaangażowania fizycznego i często mentalnego.

W zasadzie nie towarzyszy tej aktywności żaden wysiłek.

I tu pojawia się przestrzeń na rozwój, zadbanie o siebie, refleksję, przeżycie, poczucie emocji, o których coraz częściej rozmawiamy podczas warsztatów, szkoleń, sesji indywidualnych.

Gdy zaczynamy rozmawiać o tym co pokazuje film, o czym mówią nam emocje bohaterów, jakie podobieństwa do swoich doświadczeń widzimy na ekranie, to ludzie zaczynają się uruchamiać i mówić o tym co ich poruszyło.

Pokazuje to, że kino nie musi być tylko rozrywką poprzez którą relaksujemy się i pozbywamy napięcia, ale również metaforą, w której poprzez historie innych ludzi opowiadane na ekranie jest nam łatwiej skontaktować się z własnymi emocjami.

Dlatego idąc za wypowiedzią reżyserki Małgorzaty Szumowskiej, która stwierdziła jakiś czas temu, że kino jest psychoterapią przyszłości, chcemy stwarzać dla widzów warunki do dowiedzenia się czegoś ważnego o sobie dzięki opowieści filmowej.

Organizując specjalne seanse psychologiczne w Kinie Bodo w Łodzi połączone z dyskusją po filmie dostrzegamy, że początkowe traktowanie kina jako czystej rozrywki może stać się z czasem wciągającą podróżą w głąb siebie za pomocą opowieści oglądanych na ekranie.

Jeśli macie swoje ukochane filmy, które poruszyły ważną dla Was strunę, to napiszcie do nas.
Podzielcie się tym, co ważnego dostrzegliście w tym konkretnym tytule.

Zapraszamy!

Seans Psychologiczny
Kliknij, polub, udostępnij!

Toni Erdmann: tragikomedia ku przestrodze – pędzisz czy żyjesz?

16.06.2017

Film jest bardzo długi, a życie toczy się bardzo szybko.

Tak można zestawić formę zaproponowaną przez twórców z tempem życia pokazanym w Toni Erdmann.
I jeśli tylko zechcecie zapewnić sobie wygodę podczas seansu, aby fizycznie podołać długości filmu, to możecie doświadczyć wielu przemyśleń o jakości życia, kondycji relacji i dysproporcjach pomiędzy czasem inwestowanym w rodzinę i pracę.

O czym w zasadzie jest Toni Erdmann?

Dla nas psychologów, jest to film będący przestrogą przed konsekwencjami wynikającymi z tempa życia kręcącego się wokół pracy, kariery i pogoni za sukcesem pokazanym tu w formie korporacyjnych gier o wynik i zwycięstwo biznesowe.

Widzimy jakim wysiłkiem jest to okupione.
Jak cierpią relacje rodzinne, jak mało czasu mamy na to, aby być w dobrym kontakcie z bliskimi. Mówiąc dobrym mamy na myśli bezpośrednim, obecnym, gdy możemy spotkać się, pobyć ze sobą, a nie zadzwonić czy połączyć się na Skype, aby zadać pośpieszne pytanie: „Czy wszystko w porządku?”, a potem biec dalej do swoich spraw.
Historia głównej bohaterki wyrwanej z rodzinnego otoczenia i wrzuconej w obcy świat (dosłownie -kulturowo i w przenośni – bo w warunkach zawodowych w jakich przychodzi jej pracować) pokazuje jak samotność zagłuszana tempem pracy, napięciem z niej wynikającym może być skutecznie znieczulana przez lata za pomocą rozrywkowego życia, zakupów i szybkiego seksu, będącego sposobem na rozładowania napięcia, pozbawionego emocji, relacji, czucia partnera czy partnerki.

To wszystko jest nieudaną próbą poradzenia sobie z bólem samotności, brakiem wartościowych relacji z bliskimi ludźmi i jest sposobem na to, aby spróbować nie zwariować w świecie definiowanym przez skuteczność, bezwzględność i wizerunek człowieka sukcesu.

Próbą w przypadku głównej bohaterki nieudaną i zakończoną dekompensacją z uświadomionego emocjonalnie braku wartości takich jak bliskość, więzi i poczucie wyższego celu.
Okazuje się w przypadku głównej bohaterki, że ciało mówi więcej na temat napięć, które nam towarzyszą, niż się wydaje i jeżeli tylko potrafimy się w nie wsłuchać oraz w emocje, które komunikuje, to możemy zadbać o siebie bardziej.
Usłyszeć zbliżający się kryzys i być może lepiej zareagować? Poszukać wsparcia? Zwrócić się w stronę osób prawdziwie nam bliskich?
W naszym odbiorze o tym właśnie jest ten film.

Próbuje w sposób tragikomiczny, momentami lekki, chwilami śmieszny, pokazać nam co tracimy goniąc za iluzorycznym poczuciem szczęścia definiowanym przez korporacyjny sukces i przynależność do elity zwycięzców w dobrze skrojonych garniturach i garsonkach.

Dlatego warto pójść do kina, aby skonfrontować historię filmowej Ines z własną i zadać sobie pytania:

Czym jest dla mnie sukces w życiu?
Jaki udział w moim życiu ma praca?
Jak dbam o pozostałe sfery takie jak rodzina, relacje, związek, zdrowie, pasje, rozwój?
Co daje mi poczucie sensu i jak je sobie zapewniam?
Czy wsłuchuje się w swoje emocje i co mi o mnie mówią?
Co robię, aby zadbać o zdrowe proporcje pomiędzy wszystkimi sferami?Co symbolizuje tytułowa rola Toniego Erdmanna?

W świecie poważnych interesów, póz i masek budujących poczucie wartości ich właścicieli coraz rzadziej pozwalamy sobie na naturalność, swobodę, dziecięcą radość i śmiech.
A jak mówi tytułowa postać: „Proszę nie tracić poczucia humoru”.

Może właśnie Toni Erdmann jest takim metaforycznym głosem prawdy, prześmiewającym wszystko, niepoważnym, a zarazem nazywającym to co w życiu ważne, bo mamy je w końcu tylko jedno. Chcącym pokazać nam, że radość, autentyczność, pamięć o bliskich, prawdziwa obecność i uważność na emocje, to prawdziwe fundamenty dobrego życia?
A wszystko inne to błyskotki, blichtr i złoto głupców, o które się ścigamy, gdy jak sam mówi: „gonimy za różnymi czynnościami, a życie przecieka nam przez palce”.

Toni Erdmann to film przebogaty w symboliczne sceny, dialogi zachęcające do refleksji i trudne emocje podane w lekki sposób. Dla nas szczególnie wywołującą emocje jest scena muzycznego wykonania jednego z legendarnych utworów Whitney Houston (w pewnym sensie moment przełomowy dla Ines).

Jeśli szukacie w kinie przestrzeni do rozmowy ze sobą i stawiania pytań na temat kondycji ducha człowieka, jakości życia, które wiedziemy, to jest to właśnie jedna z tych produkcji, która do tego zaprasza.

Warto.

Seans Psychologiczny

Kliknij, polub, udostępnij.

Honorauble Woman: Co Cię nie zabije, to Tobą wstrząśnie i pozostawi trwały ślad.

13.06.2017

Kto jeszcze nie widział tego mini serialu, łączącego świat bliskowschodniej polityki, gier szpiegów i trudnych emocji rodzinnych, to podkreślamy, że warto.

Nie jest to łatwa produkcja dla osób o wrażliwej i empatycznej naturze, które pielęgnują w sobie wiarę w dobro i bezinteresowność człowieka.

Z drugiej strony warto obejrzeć tę propozycję dla skonfrontowania swojej wizji świata z wersją odmienną – pełną interesów, ukrytych intencji, gier pozorów i bezwzględnej kalkulacji.

Ciekawym doświadczeniem może być wsłuchanie się w emocje jakie wywołuje towarzyszenie losom głównych bohaterów, w tym fantastycznej naszym zdaniem Maggie Gyllenhaal w roli tytułowej Tessy.
Jeśli interesuje Was psychologia postaci oraz mechanizmy, które w narracji opowiadanej historii można dostrzec, to w „Honourable Woman” możecie znaleźć:

Czym są emocjonalne mechanizmy obronne jako narzędzia do radzenia sobie z traumą, takie jak: odcięcie od emocji czy redukcja napięcia za pomocą instrumentalnego seksu
Mechanizm dekompensacji w przypadku głównej bohaterki w formie emocjonalnego przeciążenia i załamania na skutek traumatycznych przeżyć
Chłód emocjonalny okazywany w sytuacjach społecznych jako forma radzenia sobie z napięciem towarzyszącym podejmowanym decyzjom
Kryzysy w związkach i nieudane sposoby radzenia sobie z nimi
Tragedia antyczna, czyli sytuacja w której zaangażowane strony chcą dobrze, ale nie ma rozwiązania, które będzie dobre dla wszystkich i zawsze ktoś ponosi negatywne konsekwencje, niezależnie od wybranego scenariusza.

Poza warstwą sensacyjną, to wszystko znajdziecie w tej intrygującej produkcji BBC.

Polecamy 😊

Seans Psychologiczny

Kliknij, polub, udostępnij!